otwarcie wystawy: piątek, 21.03.2025, godz. 19:00
wystawa: 21.03.2025 – 25.04.2025
organizator:
partner:
miejsce: Galeria Piekary
ul. Św. Marcin 80/82
CK Zamek, Dziedziniec Różany
61-809 Poznań
wystawa czynna pon. – pt. 10-18
patronat medialny:
-się-
Osobowość człowieka kształtuje się na styku wewnętrznych możliwości i oczekiwań społecznych. Jolanta Brach-Czaina zauważyła, że świadomie formujemy jedynie te cechy, które są społecznie akceptowane, pozostawiając resztę – naszą „drugą stronę” – ukrytą w obszarach nieświadomości. To utajone życie psychiczne, porządkowane zarówno przez indywidualne doświadczenia, jak i zbiorowe, archetypowe treści, stanowi fundament naszych wewnętrznych konfliktów. Im bardziej nasze autentyczne „ja” odbiega od społecznych norm, tym więcej z jego pierwotnej struktury zostaje ujawnione.
Wewnętrzny sprzeciw wobec „nicości” rodzi pragnienie odkrycia prawdy absolutnej i sensu indywidualnego istnienia. Wartość autentycznego manifestowania uczuć, doświadczeń i przemyśleń wiąże się z wolnością – nie tylko jako abstrakcyjnym pojęciem, ale przede wszystkim jako wolnością wędrowania, czyli otwartością na nowe drogi i perspektywy, które umilają życie w swojej prostocie.
Początek drogi prezentowanych na wystawie obrazów sięga okresu mojego kryzysu psychicznego. Natknąłem się wówczas w pewnym dokumencie prawnym na określenie „podmiot obecny”, które zdało mi się intrygujące. Brzmiało dehumanizująco – bardziej jak opis przedmiotu niż człowieka. To sformułowanie zainspirowało mnie do głębokiej refleksji nad egocentrycznym lękiem przed utratą kontroli i niepewnością co do przyszłości. Determinizm zdarzeń wywołuje strach o własny byt, ale „podmiot obecny” stał się dla mnie symbolem bytu, który nie dotyczy wyłącznie spraw materialnych.
W początkowej fazie pracy nad obrazami traktowałem siebie i swoje działanie jak obiekty badawcze – próbowałem się zdystansować od oceny swoich działań w procesie twórczym, postawić na intuicję i samoakceptację. Następnie analizowałem swoje odruchy i zachowania, by dojść do prawdy i wyzwolić się z cierpienia.
Moje doświadczenia znalazły odzwierciedlenie w pracy twórczej, będącej zapisem kolejnych etapów wychodzenia z kryzysu i wtajemniczenia w coraz bardziej abstrakcyjne rozumienie rzeczywistości. Początkowo tworzyłem według sztywnych schematów, opierając się na rysunkach i projektach, ale z czasem porzuciłem tę metodę na rzecz intuicji i braku jakichkolwiek założeń.
Opisywany proces przypominał budowanie obrazu warstwami – najpierw poziomym zapisem doświadczeń, który z czasem nabierał wymiaru wertykalnego, a następnie diagonalnego i trójwymiarowego – mimo początkowej nieokreśloności. Fizyczność materiału, jakim był filc – miękki i ochronny, przypominający sierść – stopniowo ustępowała miejsca niematerialnej idei. Sposób obróbki filcu drucianą szczotką nadał powierzchni surowy, pierwotny charakter, jednocześnie łącząc świat materialny z obszarem marzeń i archetypu. W ten sposób poszukiwałem alternatywnej struktury, oderwanej od materialnej rzeczywistości, pomostu między tym, co namacalne, a tym, co duchowe i symboliczne.
W mojej twórczości odnajduję ciągły dialog między świadomością a nieświadomością. Krok po kroku odkrywam nowe perspektywy w tym procesie, a każda kolejna warstwa obrazu to zapis – próba zrozumienia siebie między dwoma światami: materialnym i niematerialnym.
Mateusz Dąbrowski
Mateusz Dąbrowski (1980) kształcił się na Wydziale Grafiki warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Obecnie jest doktorem habilitowanym, profesorem, prowadzi zajęcia z Serigrafii na macierzystej. Oprócz tego uczy rysunku w Akademii WIT i jest koordynatorem grupy grupy artystycznej KISSPRINT, która popularyzuje studencką grafikę artystyczną.
Dąbrowski jest artystą interdyscyplinarnym, łączy działania przestrzenne z nowoczesnymi mediami. Skupia się na kwestiach rzeczywistości, które są niewidoczne, niezauważalne lub nielogiczne. Tworzy abstrakcyjne formy oparte na próbie zrozumienia nowego, postnowoczesnego humanizmu. Buduje relację między stworzonym przez siebie obiektem a osobistymi, ludzkimi emocjami i przeżyciami, takimi jak samotność, wrażliwość czy konfrontacja człowieka z opresją środowiska, w którym żyje. Celowo używa surowych lub przemysłowych materiałów, co stanowi analogię do obecnych czasów. Tworzy „obiekty aktywne”, w których wykorzystuje ruch. Sztuka Dąbrowskiego to połączenie dwóch przedmiotów jego zainteresowania: nauki i artystycznej kreacji, w której może wyrazić swoją fascynację, ale i niepewność płynącą z codzienności i refleksji nad czasem.
Dąbrowski jest laureatem wielu nagród, takich jak między innymi: wyróżnienie na Międzynarodowym Biennale Grafiki na Tajwanie w 2010 r., Grand Prix Młodej Grafiki Polskiej na Międzynarodowym Triennale Grafiki w Krakowie w 2009 r., nagroda Prezesa Rady Ministrów za pracę doktorską w 2010 r., pierwsza nagroda ufundowana przez firmę Siemens w 2005 r., druga nagroda – Stypendium w konkursie im. Daniela Chodowieckiego w Sopocie w 2006 roku, Honorowe Wyróżnienie Jury na 3 Międzynarodowym Biennale Grafiki Cyfrowej w Gdyni 2012 oraz nagroda Fundacji Kultury Polskiej „Małe Berło” w 2010 roku. Był też uczestnikiem rezydencji artystycznej w Gütersloh w Niemczech w 2008 r. W 2010 r. nominowano go do Paszportu Polityki, a w 2006 – do Grand Prix w konkursie 6 Triennale Grafiki Polskiej w Katowicach. Otrzymał też półroczne stypendium ministerialne w 2010 r. oraz uczestniczył w Sympozjach Radziejowickich organizowanych przez dr Bożenę Kowalską.
